چند روز خوب ...

الحمدلله یک سال و ده روز از عقدمان گذشته. 

بابا چند شب پیش به ایران آمد. من . مهدی به فرودگاه رفتیم و با بابا به خانه پدری آمدیم. دوباره همین تعدادمان که هستیمْ‌با خانواده خواهرم دور هم جمعیم شب و روز و خیلی حال خوبی است.

روزها مهدی از اینجا سر کار می رود و من در خانه پدری تنها می مانم. آرامش عجیبی دارد. مثل بازگشت به آغوشی که گم کرده باشی.

کاش پدر و مادر مهدی هم می توانستند گاهی سر بزنند ... دل پسرم شاد می شد!

مهدی می گوید این چند روز که بابا هست پیشش بمان و تنهایش نگذار. می فهمد قدر عزیز را تا از دست نداده ای باید بدانی.

بابا می خواهد یک خانه بخرد تا من و مهدی در ان زندگی کنیم. گشتیم و یک خانه کوچک و قشنگ دوخوابه، نزدیک همان خانه استیجاری خودمان پیدا کردیم. باباب هم پسندید و قرار است انشالله قولنامه کنیم. 

مهدی معذب بود. اما راضی اش کردیم به اینکه در خانواده های ما همه به تازه عروس و دامادها کمک می کنند. مثالش خواهر و برادر خودم...

دوست دارم خانه جدیدمان محل رفت و آمد فرشتگان باشد.

اتفاق های خوب دیگری هم هست. 

مهم تر از همه اینکه می بینم وقتی در راه خدا قدم صحیحی می گذارم چقدر راه باز می شود.

این مدت که مشغول کلاس داستان های قرآنی به زبان انگلیسی با بچه های پایه ششم بودم، راه برای رشد کارم در زمینه قرآن خیلی باز شد.
علاوه بر درخواست هایی برای اجرای کلاس مشابه در فرهنگسراها داشته ام، دیروز بابا حرف کلاسم را در جمعی زده بود و راه برای یک همکاری اینچنینی باز شد انشالله. آن هم آموزش زبان به بزرگسالان از طریق داستان های قرآنی. باید پیگیری کنیم تا به نتیجه برسیم.

فیلمنامه حضرت موسی را دارم می نویسم، بی آنکه قراردادی داشته باشم و بدانم آیا کسی این کار را می خواهد یا نه. اما دارم می نویسم. 

فیلمنامه کوتاهی که درباره مقتل حضرت عباس (ع) نوشته بودم در حال ساخت است.

مهمتر از همه اینکه همسرم همه جا یار و پشتیبانم است و برای اداره زندگیمان تمام تلاشش را می کند. 

گاهی دستمان تنگ می شود، ولی خدا را شکر دلمان خوش است و خیالمان راحت که خدا روزیمان را می رساند و هرگز کم نگذاشته است. 

خدایا به خاطر این همه نعمت سپاس ...

الحمدلله

پله پله تا ملاقات خدا...